To talk of the town των τελευταίων δύο μηνών ή αλλιώς η ωδή στα daddy issues κάθε τριαντάρας διεθνώς, δε γίνεται παρά να μην περάσει απαρατήρητη.
Η φετινή ξιφομαχία των Όσκαρ διαφαίνεται άκρως ενδιαφέρουσα. Ένα από τα νέα που έχει κάνει τον γύρω του διαδικτύου είναι σαφώς η υποψηφιότητα του νέου χρυσού αγοριού της μεγάλης οθόνης, Πολ Μεσκάλ. Κι αυτό ανέδειξε ακόμη πιο πολύ μια ταινία η οποία απ’ όπου κι αν την πιάσεις σε κάνει να εκτιμήσεις τις προσπάθειες των συντελεστών της.
Η υπόθεση; Στο φαίνεσθαι απλή, όχι όμως και απλοϊκή. Η ταινία ακολουθεί ένα 11χρονο κορίτσι (Φράνκι Κόριο) στις καλοκαιρινές διακοπές με τον νεαρό πατέρα της. Και οι εικόνες κυλούν αβίαστα, όπως κυλά το νερό, μπροστά στα μάτια του θεατή.
Ευαίσθητη κινηματογράφηση, όμορφες εικόνες συνδυασμένες με ακόμη «ομορφότερη» μουσική, σε μια άκρως τρυφερή ξενάγηση στις αναμνήσεις μιας τριαντάχρονης πλέον γυναίκας, αναδεικνύουν τη σχεδόν «ερωτική σύνδεση» που κάθε κορίτσι αναπτύσσει με τον πατέρα του, μια σχέση που διέπει πολλές πτυχές του χαρακτήρα της και μεταγενέστερα. Δε χρειάζεται να μακρηγορήσουμε παραπάνω για αυτό, η ψυχανάλυση τα έχει πλαισιώσει όλα αυτά από τις απαρχές της εγκαθίδρυσής της ως επιστήμη.
Το βασικό σε αυτή την προσωπική, ψυχολογική κάθαρση της σκηνοθέτιδας Σάρλοτ Γουέλς (όπου είναι πολύ σημαντικό να σημειωθεί πως αποτελεί και το ντεμπούτο της στις μεγάλου μήκους ταινίες) είναι ότι η παιδική ηλικία συμπλέκεται με την ενήλικη με τρόπο ανεπιτήδευτο. Από τη μία η κόρη που πλέον ως ενήλικη αποκωδικοποιεί τον πατέρα της, συμπάσχει μαζί του, τον συγχωρεί ίσως για κάποια πράγματα ενώ ίσως για άλλα όχι. Το βασικότερο, όμως: τον νοσταλγεί στο σύνολό του. Από την άλλη, ο πατέρας που προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω του τη δική του παιδικότητα για να δημιουργήσει την ιδανική πατρική φιγούρα για την κόρη του, αυτή που εκείνος δεν είχε την τύχη να βιώσει από τους δικούς του γονείς, ή αντίστοιχα τη χρησιμοποιεί ως δούρειο ίππο για να κατανοήσει ο ίδιος το παιδί του. Κάποιες φορές λυγίζει υπό το βάρος της ύπαρξης, κάνει λάθη, ξεσπά (πραγματικά συγκλονιστική η σκηνή που τον δείχνει να κλαίει). Κόρη και πατέρας, δυο φιγούρες μοναχικές, που παλεύουν με τα δικά τους ηλικιακά εμπόδια αλλά ταυτόχρονα και δυο υπάρξεις που συμπλέκονται σε μία, μέσω του αιώνιου δεσμού που τους συνδέει.
Εκπληκτικές ερμηνείες κι από τους δύο πρωταγωνιστές (ιδιαιτέρως αν αναλογιστεί κανείς ότι παρά το νεαρό της ηλικίας του ο Πολ Μεσκάλ πρωταγωνιστεί αυτή τη στιγμή στη θεατρική εκδοχή του Λεωφορείου ο Πόθος στο Λονδίνο) οι οποίες αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο αυτή την αξιοπρόσεκτη κινηματογραφική προσπάθεια. Όσ@ δεν την έχουν παρακολουθήσει αλλά έχουν αγαπήσει την πρόσφατη Petite Maman, να σπέυσουν στις αίθουσες όσο είναι καιρός!
