Η Απόφαση Φυγής, που εξασφάλισε το βραβείο σκηνοθεσίας στον σπουδαίο δημιουργό στο φετινό φεστιβάλ των Καννών, ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμασταν για την έναρξη των πολυαναμενόμενων κινηματογραφικών ημερών στην πρωτεύουσα.
Νέον διάθεση, κράμα κλασικού και «μέτα» σινεμά, και ένα πολλά υποσχόμενο πρόγραμμα (για το οποίο ευελπιστούμε να σας ενημερώνουμε συχνά, καθ’ όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ) είναι μια σύντομη περιγραφή της ατμόσφαιρας που επικρατούσε την Πέμπτη στην avant – premiere του 28ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Νύχτες Πρεμιέρας» στο Παλλάς, στη Βουκουρεστίου. Πλήθος κόσμου έσπευσε να «αγκαλιάσει» την Αθηναϊκή κινηματογραφική γιορτή και οι διοργανωτές φρόντισαν να μην αφήσουν κανέναν θεατή παραπονεμένο, με την προβολή της πολυσυζητημένης Απόφασης Φυγής σε σκηνοθεσία Παρκ Τσαν Γουκ.
Ένας αστυνομικός, με ιδιάζουσα καθημερινότητα και έγγαμο βίο, ερευνά τον μυστηριώδη θάνατο ενός ευκατάστατου ορειβάτη. Η εντυπωσιακά όμορφη χήρα του κινεί τις υποψίες του πρωταγωνιστή, με την αφοπλιστική ψυχραιμία και απάθεια που αντιμετωπίζει το γεγονός. Η έρευνά του θα δημιουργήσει έναν βαθύ συναισθηματικό δεσμό μεταξύ τους, ενώ ένα δεύτερο συνταρακτικό συμβάν στο δεύτερο μισό της ταινίας, θα τον εξελίξει σε γόρδιο δεσμό.
Οι λάτρεις του Νοτιοκορεάτη δημιουργού πολλοί, με το Oldboy και την Υπηρέτρια να αποτελούν κινηματογραφικά «τοτέμ» για τους ίδιους, έσπευσαν να ακολουθήσουν τον σκηνοθέτη στο επόμενο κομβικό του βήμα και το μόνο βέβαιο είναι ότι η 140 λεπτών εμπειρία τους, δεν τους άφησε ανικανοποίητους. Με χιτσκοκικές επιρροές αστυνομικής «αγωνίας», το δομημένο μυστήριο της Απόφασης Φυγής κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον των μυημένων στο κινηματογραφικό αυτό είδος που, όμως, δε μένει «συμπαγές» καθώς παντρεύεται με το συναίσθημα και μια ευαισθησία, που θα μπορούσε να ακουμπήσει επάξια τις «πτυχές» του Lost in Translation. Ο αναπάντεχος αυτός συνδυασμός κρατά σε εγρήγορση τον θεατή και παράλληλα τον «εκτονώνει» με – αριστοτεχνικά ενταγμένες στη ροή της αφήγησης – στιγμές καυστικού χιούμορ.
Σίγουρα η Απόφαση Φυγής φέρει πολλά κοινά στοιχεία που αντικατοπτρίζουν το στυλ του Παρκ Τσαν Γουκ (το αφοπλιστικό τέλος της ταινίας είναι η ξεκάθαρη υπογραφή του), όμως, φαίνεται να διαφοροποιείται στα «σημεία» από όλες τις προηγούμενες. Οι πιο φανατικοί, ίσως, να υπογραμμίσουν κάποιες στιγμές λεκτικής «υπερπληροφόρησης» στους διαλόγους των χαρακτήρων, παρ’ όλα αυτά αν κανείς σκύψει πάνω στο αφήγημα θα αντιληφθεί πως κάτι τέτοιο εξυπηρετεί στο να «κουμπώσει» ρεαλιστικές, ανθρώπινες αντιδράσεις μέσα σε ένα τόσο ευφάνταστο σενάριο.
Κλείνουμε με μια φράση του ίδιου του σκηνοθέτη (από την πρόσφατη συνέντευξή του στην Korean Times) που περιγράφει με τρόπο ευθύβολο και βαθιά ειλικρινή τη θέασή του για την αποτύπωση του ανθρώπινου συναισθήματος στη μεγάλη οθόνη, με την ευχή η φετινή κινηματογραφική σεζόν να συνεχίσει να μας πλαισιώνει με ξεχωριστά δημιουργήματα: Ήθελα να δημιουργήσω κάτι εκλεπτυσμένο, όπου τα συναισθήματα των χαρακτήρων στροβιλίζονται εσωτερικά, αλλά, εξωτερικά, είναι «ήσυχα» […] μιας και καθώς μεγαλώνουμε, γίνεται για μας πιο δύσκολο να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας.
